PIÓRO LEKKIE JAK PIÓRKO- blog polonistyczny

 

           Dawno, dawno temu nad jeziorem Świteź spotykali się strzelec i dziewczyna z pobliskiego lasu. Ona – Marysia, była piękną i młodą osobą, która opiekowała się zwierzętami. Miała długie, proste włosy i zielone oczy. Zawsze była schludnie ubrana, a zwierzęta ją uwielbiały, najbardziej ptaki i króliki. Strzelec – Wiktor, był młodym i mądrym mężczyzną, synem leśnika z pobliskiego lasu. Od zawsze interesował się myślistwem. Miał krótkie brązowe włosy i ciemnobrązowe oczy. Prawie zawsze był ubrany w sportowy sposób, czasami nosił mundur. Para chętnie spotykała się nad jeziorem i dużo ze sobą rozmawiała, zrodziła się między nimi bliskość.

            Pewnego dnia wieczorem Marysia i Wiktor spotkali się ponownie. Dziewczyna zażądała, aby strzelec obiecał jej wierność, zwróciła się do niego słowami: „Dochowaj, strzelcze, to moja rada: bo kto przysięgę naruszy, ach, biada jemu, za życia biada! I biada jego złej duszy!ˮ. Strzelec uklęknął i z przyłożoną do serca dłonią przysiągł dziewczynie wierność.

            Po wysłuchaniu przysięgi, ku zdziwieniu strzelca, dziewczyna uciekła. Wiktor był zdezorientowany i zaczął biec za blondynką, ale ona się nie zatrzymywała. W końcu zgubił dziewczynę i został w lesie zupełnie sam. Mężczyzna zaczął więc wędrować i wreszcie zauważył, że znalazł się nad jeziorem Świteź. Była noc, a Wiktor martwił się o dziewczynę. W tym samym momencie z jeziora wyłoniła się przepiękna wodna nimfa. Zapytała ona strzelca, jak i czemu się tu znalazł. Zaskoczony i równocześnie zmartwiony chłopak odparł, że przywiodła go tutaj jego dziewczyna, której nigdzie nie ma. Opowiedział jej także o tym, że stało się to po złożeniu przysięgi. Nimfa udawała, że współczuje strzelcowi, ale w rzeczywistości chciała go uwieść. Wmawiała mu, że niepotrzebnie się martwi i że może zapomnieć o Marysi, kusiła go. Wiktor jednak pozostał wierny i nie złamał obietnicy:  

 

– Zapomnij o tej dziewczynie! Ja dam ci wszystko – wykrzyknęła nimfa.

– Przepraszam, ale wierny jestem tylko jednej. Złożyłem obietnicę, której nie złamię – odparł chłopak.

– Dobrze ci radziłam, strzelcze, teraz widzę, że masz złote serce. Obietnicy nie chcesz złamać, więc ujawnię ci mój sekret.

 

Nagle nimfa przemieniła się w dobrze mu znaną Marysię. Chłopak był przestraszony i jednocześnie szczęśliwy, że odnalazł ukochaną.

            Po czterech latach obok jeziora Świteź zamieszkała mała rodzina: nimfa, strzelec i ich dwoje dzieci. Teraz prowadzili szczęśliwe życie. Często odwiedzali ojca strzelca, a dzieci pomagały w zbiorach jedzenia. W lesie czuli się bardzo dobrze i zamieszkali tam już na stałe.