BLOG PEDAGOGA

PIERWSZA POMOC EMOCJONALNA  W DOMU

Zasady ogólne:

■ pozytywna komunikacja – używajmy języka spokoju i bezpieczeństwa (to mija…)

■ wyłączenie mediów z wiadomościami i niefiksowanie się na złych informacjach, zwłaszcza kiedy w pobliżu są dzieci

■ zakaz RUMINACJI, czyli martwienia się o to, co będzie, co się stanie ze światem, wzmacnianie teorii spiskowych i innych katastroficznych

■ zamiast tego – rozwijanie zainteresowań i hobby

■ słuchanie muzyki relaksacyjnej, mantr (np. Starosłowiańska mantra zdrowia i siły)

■ oglądanie przyjemnych filmów

■ wirtualne wizyty po muzeach świata

■ czytanie

■ wspólne śpiewanie, granie w gry rodzinne

■ ustalanie rytmu dnia (w tym ubieranie się, przestrzeganie zasad higieny)

■ utrzymywanie rytmu snu we względnie stałych godzinach

■ opracowanie reguł funkcjonowania w domu, wprzęgnięcie dzieci w pomoc w domu i wzmacnianie ich samodzielności (nastolatki można nawet przymusić do wykonywania pewnych prac domowych – będą miały okazję się wobec czegoś buntować, co przywróci ich naturalny klimat rozwojowy)

■ wspólne ćwiczenia relaksacyjne, joga, tai chi (jest dużo filmów na YouTube)

■ masaże, masażyki – polecamy masaż Shiatsu lub chociaż zwykłe potrząsanie ciałem

■ spożywanie żywności „serotoninowej” (wyzwalającej endorfiny – informacje można znaleźć w internecie)

■ picie wody (np. z imbirem, ciepłej, co najmniej 2 litry dziennie)

■ buczenie, mruczenie (śpiewanie pod nosem, ale bez użycia wyrazów)

■ aromaterapia – wykorzystywanie olejków zapachowych wyzwalających pozytywne skojarzenia (pomarańcza, cytrusy, geranium) lub specjalnych olejków antystresowych i antylękowych (np. z zestawu Bacha); krople Rescue Remedy; palenie liści laurowych (w szklanej miseczce) i kadzidełek

■ medytacja, modlitwa

■ rozwijanie nowych umiejętności, w tym np. uważności

■ trenowanie pomagania innym!

■ pamiętanie o urodzinach i imieninach – celebrowanie tych dni

■ pamiętanie o kontaktach ze znajomymi, zwłaszcza tych, którzy izolację spędzają samotnie

■ organizowanie spotkań online

■ bycie razem z tymi, których sytuacja przerasta

■ dbanie o własne granice i nieprzekraczanie granic innych osób w domu

■ dbanie o odpowiedni, miły ton głosu, unikanie wzmacniania napięcia w rodzinie, zaczepek personalnych, innych problemów rodzinnych

■ jeśli pod wpływem stresu poniosą nas nerwy, ustalmy wyraźną zasadę przepraszania (np. poklepanie po ramieniu lub przyniesienie herbaty). I przyjmijmy przeprosiny, aby nie eskalować wybuchów agresji. Pamiętajmy, że wszyscy możemy być bardziej drażliwi!

■ wspólnie z dziećmi wykonywanie różnych buziek z emocjami, żeby niewerbalnie przekazywać emocje, które wszyscy przeżywamy

■ uśmiechanie się do siebie i innych

■ oraz noszenie kolorowych maseczek na twarzy – mózg ludzki skanuje nastawienie drugiej osoby, analizując układ: oczy i okolice ust; kiedy mamy twarze zasłonięte maseczkami (białymi, szpitalnymi, czarnymi), kreuje to atmosferę niebezpieczeństwa, dlatego proponujemy nosić na twarzy maseczki z kolorowych tkanin, chustki, aby wyglądać mniej groźnie

■ nie podejmujmy ważnych decyzji – to nie jest czas na to!

W stanach lęku i paniki:

■ spokojne oddychanie przeponowe z wyprostowanym kręgosłupem i wzrokiem lekko zwróconym do góry

■ oddychanie w następujący sposób: wciąganie powietrza jedną dziurką nosa (druga przyciśnięta palcem) – wypuszczanie drugą dziurką (teraz ta pierwsza przyciśnięta palcem) i odwrotnie

■ szybkie ruchy oczami: do góry, do dołu, wprawo, wlewo, po skosach. Głowa lekko uniesiona do góry

■ szybki ruch (na przykład spacer, bieg w miejscu, podskoki)

■ schłodzenie twarzy i ciała, picie zimnej wody (aktywacja nerwu błędnego)

Dodatkowo dla dorosłych

■ lekkie opukiwanie grasicy, czyli opukiwanie czubkami palców okolic mostka, co obniża lęk

Autor: Małgorzata Taraszkiewicz